always the prodigal sun

18 sunburned songs

01.  Wolftone – Bring Down The Sun

02.  The Last Drive – Always The Sun

03.  The Black Angels – Prodigal Sun

04.  The Gutter Twins – Deep Hit Of The Morning Sun

05.  The Moffs – Another Day In The Sun

06.  Radio Birdman – Crying Sun

07.  Exploding White Mice – Burning Red

08.  Lime Spiders – Too Close To The Sun

09.  The Hydes – Sun Won’t Go Down

10.  The Dark Rags – The Sun Shines

11.  Next To Nothing – Long Way To The Sun

12.  Tex Napalm – To A Bright And Sunny Day

13.  The Citradels – Golden Sun

14.  Kendra Smith – Valley Of The Morning Sun

15.  Woven Hand – Ain’t No Sunshine

16.  Pink Floyd – Set The Controls For The Heart Of The Sun

17.  The Jimi Hendrix Experience – Third Stone From The Sun

18.  Black Sabbath – Under The Sun/Every Day Comes And Goes

Το φορτίο

Είναι κουράδα μέσα σε δυσκοίλιο έντερο, χοντρή και

μακριά σαν βόας, σιχαμερή σαν κροταλίας…

Κακό σπυρί που όλο μεγαλώνει, γεννάει, τρώει και

χαλάει τα πάντα, σαν ποντικός στο κελάρι.

Ψείρα κουκουναράτη, τίγκα στο αίμα, έχει φάει τον

αγλέουρα, αφήνει το μαλλί γιομάτο από λίγδα και

κόνιδα.

Βραχνάς στο λαιμό, χτικιό στο στήθος. ασήκωτο απ’ την

μπάζα, το πάει σιγά σιγά, προσεκτικά σαν σακούλα με

αυγά, το φυλά σαν κόρη οφθαλμού, ευθύνη μεγάλη όσο

και η ιστορία του.

Το φέρει βαρέως στην πλάτη του σαν παγωμένο πτώμα,

είναι ο σταυρός του, η ειμαρμένη, καθήκον ιερό, ευλογία

και κατάρα μαζί, πρέπει να το κάνει αυτός και μόνο, για

όλη την οικουμένη.

Σαν βαλίτσα με χρυσάφι, λεφτά ή ναρκωτικά, δεν το

αφήνει κάτω ποτέ, μήτε έτσι λιγάκι να ξεκουραστεί, κι ας

έχει έπειτα από τόσο κόπο το απόλυτο, το αναφαίρετο

δικαίωμα… μ’ αυτός ούτε τον ιδρώτα, ποιόν ιδρώτα; τον

κώλο του καλά καλά δε στέκεται να σκουπίσει, κι ούτε

καταδέχεται κάποιον να τον βοηθήσει.

Όχι! Αυτό ποτέ! Μην το τολμήσεις! Στο ξαναλέω όχι!

Το κουβαλά με πάθος, δεν κάνει ποτέ του λάθος,

κήπος στο βάθος! συνάμα οργανώνει τα πάντα,

ελέγχει την παραγωγή και την αναπαραγωγή,

βομβαρδίζει τους πάντες, λαμβάνει δρακόντεια μέτρα

ασφαλείας, καταστέλλει την όποια ανταρσία, εξαπολύει

ανθρωποκυνηγητό! ντουφεκίζει τους στασιαστές, εκδίδει

νέες διαταγές, εκπολιτίζει την άγρια κοινωνία, επιβάλει 
την ανώτατη εξουσία, εξάγει τη Δημοκρατία…
μακάριος οδεύει προς την αθανασία…

Σας λέω είν’ ένας μύθος μ’ απύθμενο ήθος! είναι μεγάλο

όσο κανένα άλλο, είναι βαρύ σαν όλη τη γη! τι έχει μέσα

είν’ ένα θέμα, ό,τι και να σου πω θα είναι ψέμα.

Είναι το φορτίο του λευκού κύριε!

και μην κάνεις πως δεν καταλαβαίνεις,

για σένα όλα τα τραβά, για σένα αγκομαχά, όποιου

χρώματος αχάριστε αράπη μου, άκου τα λοιπόν για να

μαθαίνεις.

text: Χρήστος Πελτέκης – Συγκομιδή από την εποχή της ξηρασίας, εκδόσεις orphan drugs 2017.
music: Thin Lizzy – Holy War, Life-Live LP, Vertigo Records 1983.

The Green Ray - Half Sentences

Reckless Records

2017 

Αγαπητοί μου αναγνώστες, εσείς οι λίγοι μα ηρωικοί που έχετε απομείνει, γνωρίζω καλά ότι ήσαστε και παραμένετε ψυχεδελικοί ακόμη κι όταν ακούτε ταγκό ή ζουρνάδες, ακόμη κι όταν πίνετε μόνο νερό ή σουμάδες, τρώτε σύκα και χουρμάδες, έτσι αγαπητοί μου, αυτός ο δίσκος εξαιρετικής εγγλέζικης ψυχεδέλειας, είναι ένας δίσκος για σας...

Μ’ αρέσει η χαμηλών τόνων «ντροπαλή» ερμηνεία του τραγουδιστή (κάτι σαν Εγγλέζος Arthur Lee ας πούμε), απολαμβάνω το παίξιμο όλων των μουσικών που φαίνεται να γνωρίζουν πάρα πολύ καλά και τα όργανά τους, και τον ήχο που θέλουν να υπηρετήσουν, βγάζω το τσόχινο, πλατύγυρο καπέλο μου στον παραγωγό Martin James Gee (για να μιλάμε με στοιχεία και ονόματα) που είναι επίσης και ο τραγουδιστής και κιθαρίστας, για την λιτή παραγωγή που αφήνει τον ήχο να (σε) ταξιδέψει στο εξώτερο και εσώτερο διάστημα, σημειώνω με λυσεργικό μελάνι ότι αυτή η ωραία μπάντα μετράει περίπου δυόμιση δεκαετίες ζωής και τέσσερα ακόμη άλμπουμ, το ένα εκ των οποίων με τη συμμετοχή του Nick Saloman, κλείνω το μάτι αν το πιάνετε το υπονοούμενο, και ότι δημιουργήθηκε από δύο πρώην μέλη (Ken Whaley & Richard Treece) των πολύ γνωστών (όχι σε μένα πάντως δυστυχώς) Help Yourself που έδρασαν κάπου στις αρχές των 70’s, και που αυτά -τα δύο μέλη δηλαδή- δεν βρίσκονται πια εν ζωή, του δεύτερου μάλιστα εδώ μέσα υπάρχουν οι τελευταίες ηχογραφήσεις του, και αφού τα έκανα όλα αυτά, ξαναβάζω τον δίσκο να παίζει, σας χαιρετώ και πάω να πιώ ένα ποτήρι παγωμένο νερό.

bandcamp

Ψυχεδέλεια

~ Στον Γ.

Ένας φίλος μου, δεν είχε  περάσει μέρα για πάνω από είκοσι χρόνια, δίχως να είναι μαστούρης.

Όταν ανωτέρα  βία, έφτασε  εκείνη  η αποφράδα και έγινε το κακό, τον ρώτησα πώς του φάνηκε.

«Ψυχεδέλεια  φίλε» μου είπε, και τράβηξε  μια βαθιά τζούρα.

text: saunterer – Από τη λάθος πλευρά, εκδόσεις Απόπειρα 2014.

music: The Melting Ashes – Cave Without End, Green Fuzz 1987 LP, Wipe Out! Records 1991.

Α, βέβαια, είναι παλιό συνήθειο

«Δίνω ένα δείπνο απόψε», του είπε ο Μύατ στα Γερμανικά, «και ήθελα να παίξεις για μένα, θα σου δώσω πενήντα παράδες».

«Εβδομηνταπέντε, εξοχότατε».

Ο Μύατ βιαζόταν· ήθελε να βρει την Κοράλ. «Καλά εβδομηνταπέντε».

«Κάτι ονειροπόλο, μελαγχολικό, που να φέρνει δάκρυα εξοχότατε».

«Όχι βέβαια. Θέλω κάτι ανάλαφρο και χαρούμενο».

«Α, μάλιστα, φυσικά. Τότε αυτό είμαι πιο ακριβό».

«Τι εννοείς; Γιατί είναι πιο ακριβό;».

Η εξοχότητά του φυσικά, δεν ήταν απ’ τα λημέρια τους. Δεν ήξερε. Ήταν συνήθειο του τόπου, τα χαρούμενα τραγούδια να χρεώνονται περισσότερο, απ’ τα λυπητερά. Α, βέβαια, είναι παλιό συνήθειο. Ενάμιση δηνάριο; - Ξαφνικά, παρά την ανυπομονησία και την αγωνία του, τον κατέλαβε η χαρά του παζαρέματος. Το ποσό δεν ήταν σπουδαίο, αλλά δεν ήθελε να υποχωρήσει. «Εβδομηνταπέντε παράδες. Ούτε έναν παραπάνω».

Ο άντρας του χαμογέλασε πλατιά: Αυτός ο ξένος του άρεσε πολύ. « Ένα δηνάριο και τριάντα παράδες. Η τελευταία μου λέξη εξοχότατε. Θα ντροπιάσω το επάγγελμα αν δεχτώ λιγότερα». 

Η μυρωδιά μπαγιάτικου ψωμιού και ξινισμένου κρασιού δεν ενοχλούσε πια τον Μύατ: ήταν η μυρωδιά των προγονικών αγορών. 

Αυτή ήταν η καθαρή ποίηση του εμπορίου: το κέρδος και η χασούρα, ελάχιστα μέτραγαν σε μια συναλλαγή με παράδες όπου ο κάθε παράς άξιζε λιγότερο κι από ένα φαρδίνι. Μπήκε λίγο πιο μέσα στο διαμέρισμα αλλά δεν έκατσε. «Ογδόντα παράδες».

«Εξοχότατε πρέπει να ζήσει κανείς. Ένα δηνάρι κι εικοσιπέντε. Ντροπή να πάρω λιγότερα».

Ο Μύατ πρόσφερε στον άνδρα τσιγάρο. «Ένα ποτήρι ρακί, εξοχότατε;». Ο Μύατ έγνεψε και πήρε το χοντρό, ραγισμένο ποτήρι χωρίς να συχαίνεται. «Ογδονταπέντε παράδες. Άμα σου κάνει». 

Καπνίζοντας και πίνοντας παρέα, με πλήρη κατανόηση, άρχισαν να αγριεύουν ο ένας με τον άλλο.

«Με προσβάλλετε, εξοχότατε. Εγώ είμαι μουσικός».

.......

«Ενενήντα παράδες».

«Ένα δηνάριο».

Ο Μύατ έσβησε το τσιγάρο του. Αρκετά είχε παίξει αυτό το παιχνίδι. 
«Ένα δηνάριο, λοιπόν. Απόψε στις εννιά».

text: Graham Greene – Orient Express, στα ελληνικά: Οριάν Εξπρές, μετάφραση Γιάννα Μυράτ, εκδόσεις Νεφέλη 1987. 
music: Lost Walks – Always Been Cold, from “Wolf, Woman, Man”, Digital Album 2017.