Τετάρτη 30 Ιανουαρίου 2013

temptation




Ευτυχώς υπάρχουν στη γύρα ακόμη κάτι καλόπαιδα σαν τον Tex Napalm και τον Dimi Dero, που από τον πάτο του ποτηριού που φιλοξένησε για λίγο αμέτρητα κονιάκ και μετά, αρχίζουν και κατανοούν ότι όλα είναι φτιαγμένα από όνειρα εκτός απ’ τον χρόνο, αυτό καλύτερα να μας το εξηγήσει ο Ηλίθιος, αυτοί το μόνο που μπορούν στην συνέχεια να κάνουν είναι να τραγουδήσουν, συνεχίζοντας στον λιγωτικό και ανθυγιεινό ρυθμό του πειρασμού, όπως αυτός ακούστηκε σ’ αυτόν τον πλανήτη εκατομμύρια χρόνια πριν από τον Tom Waits, προσφέροντας έτσι παρηγοριά σε αυτούς που κάθε άλλο παρά στο σπίτι τους νιώθουν ζώντας σε έναν κόσμο όπου το τυρί δεν έχει λιπαρά, ο καφές καφεΐνη, το αλκοόλ και τον καπνό τα πουλάνε οι ίδιοι που πουλάν την ηρωίνη, αυτοί που πουλάν τα πάντα βασικά, ο ιδρώτας δεν πρέπει να μυρίζει, η μουσική έγινε αξεσουάρ, τους νεκρούς δεν τους αφήνουν σε ησυχία, η τρέλα παραμένει τρέλα όπως και να το δει κανείς –ευτυχώς-, η ζωή από πάντα κι αυτή, ένα παραπάνω θαρρώ τώρα, είναι μια φάρσα που πρέπει όλοι να παίξουμε, και αφού είναι έτσι, ας ξαναγυρίσουμε στα δικά μας, σ’ έναν κόσμο που ο Tom Waits είναι ένας σεβάσμιος οικογενειάρχης με καλή δουλειά, και ο Nick Cave δείχνει να βαριέται που τραγουδάει πια. 

Ακολουθεί το Temptation, το πρώτο single από τον νέο δίσκο των Napalm-Dero, που κυκλοφορεί αυτές τις μέρες με τον εύγλωττο τίτλο…Party Animals. Μέχρι να τα πούμε για αυτόν όμως, για περισσότερες τέτοιες δικές μου φλυαρίες, και λοιπές πληροφορίες σας παραπέμπω στην αμέσως προηγούμενη ανάρτηση, δηλαδή σε μια παρουσίαση που είχα γράψει για τον πρώτο τους άλμπουμ Sticky Singers, του 2009, για το θεός σχωρέστο, ελαφρύ ας είν’ το χώμα, tranzistor.gr

bandcamp 
more orphan napalm 
more orphan dero

Tex Napalm & Dimi Dero - Sticky Singers

Beast Records
2009


Η αλλιώς Prayers on Desire  όπως θα μπορούσαν να βαφτίσουν το πρώτο τέκνο αυτής της άνομης σύμπραξης, του Γαλλογερμανικού (για να διορθώσω μια παλιότερη αναφορά) συνδικάτου του εγκλήματος,  των κυρίων Tex Napalm και Dimi Dero δηλαδή.

Γιατί αν το Sticky Singers παραπέμπει ευθεία στην αξεπέραστη γοητεία και αλητεία εκείνου του δίσκου των Stones, και μαζί με την διασκευή στο Honky Tonk Women φανερώνουν πριν καν ακούσεις τον δίσκο το μισό πρόσωπό του, η εναλλακτική πρόταση για τα βαφτίσια, σαν μια παρόμοια αναφορά στους Birthday Party θα έριχνε φως και στο υπόλοιπο σκοτεινό μισό που υπερισχύει φυσικά .

Του ανθρώπου πρώτα η ψυχή του βγαίνει και μετά το χούϊ λέγανε οι παλιοί, και ο Tex Napalm είτε με τους Motorcyclo Sadisto, είτε με τους Iron Cobra Orchestra, είτε με όποιους άλλους επικινδύνους τύπους κάνει παρέα και παίζει, όπως εδώ με τον Dimi Dero που χτυπάει τα ντραμς, αφήνει το θηρίο ελεύθερο μέσα στο στούντιο να ματώσει τις χορδές και να ξεσκίσει τα τύμπανα, υπακούοντας πάντα στις προσταγές της βραχνής φωνής του αφέντη του.Φαζαρισμένες κιθάρες αλλά και φωνητικά σε σημείο να αναρωτιέσαι ποιο από τα δύο θα σου κάψει πρώτο τελικά τα ηχεία, βαθιά τύμπανα, garage blues and roll βρωμιά, και μια ομιχλώδη υγρή αίσθηση που σε βυθίζει στην ατμόσφαιρα ενός σκοτεινού αστικού bayou.

Τα δύο πρώτα του δίσκου Much much more και Civilized man σε αρπάζουν κατευθείαν και σε ταρακουνάνε δυνατά, ξεβουλώνοντας τα αυτιά σου από κάθε indie μαλακία που άκουσες τον τελευταίο καιρό, τα Walk on fire και Sympathy for the Wanker κοφτερά σαν σαγόνια αλιγάτορα του bayou που λέγαμε πριν, και το Gone to long το καλύτερο κομμάτι του Sticky Singers, από αυτά που τα κουβαλάς μαζί σου στις επόμενες σελίδες, και για πάντα.Heavy Blues ίδιας κλάσης με το Man that never was των παρομοίου…υγρού κλήματος, Murdering Tripping Blues που άκουσα καθυστερημένα αυτές τις μέρες. Και τα δύο στην σειρά παίζουν επαναληπτικά εδώ και μέρες. 
Η συνέχεια…στα αυλάκια του δίσκου μιας και μιλάμε για LP. 

Tex Napalm & Dimi Dero, the sticky singers, lovers of the bayou
tender prayers on fire.



Δευτέρα 28 Ιανουαρίου 2013

itching and scratching


Είναι λέει κάτι σαν σουπερ γκρουπ αποτελούμενο από μέλη συγκροτημάτων της Φλοριντιανής (όπως Florida) punk σκηνής, μπάντες σαν τους Neon Blud και τους Diet Cokeheads που κάπου θα έχετε πετύχει κι εσείς που το παραψάχνετε.
Οι American Snakeskin –περί αυτών ο λόγος- μου ακούγονται σαν τις αμερικάνικες μπάντες των 80’s, που ωθούμενες από την φόρα του punk έπαιρναν τον δρόμο προς τα πίσω, κι έφταναν μέχρι τη ψυχεδέλεια και το garage, και μετά ακόμη πιο πίσω μέχρι να ματώσουν τα δάχτυλα σκάβοντας να βρουν το blues, φτάνοντας όμως στο τέλος, πολλές απ΄ αυτές, να γίνουν αναπόσπαστα και για κάποιους πολύτιμα, κομμάτια αυτής της μεγάλης ιστορίας.
Δεν ξέρω τι θα έλεγα τώρα αν αυτό το EP –το Turquoise for Hello- ήταν εκείνης της εποχής που πολύ μου την θύμισε, μπορεί να ήταν για τους γνωστούς θολούς, ακαθόριστους, και ακατανόητους πολλές φορές για τους άλλους, λόγους που καθορίζουν κάτι τέτοιες επιλογές, μπορεί να ήταν λέω, και από τους αγαπημένους μου.
Ακόμη όμως και αν τα πάντα, νέοι θεοί και παλιοί δαίμονες, συνωμοτούσαν ενάντια σ’ αυτό, το Itching and Scratching -οι Lords of the New Church τριπαρισμένοι κάπου στον Αμερικάνικο νότο- που ανοίγει τον δίσκο θα το κουβαλούσα μετακομίζοντας το μέχρι σήμερα σε κασέτες, cd, και mp3, ότι βρισκόταν πρόχειρο την κάθε φορά, θα το είχα συνδέσει με μεταμεσονύκτια ξυσίματα και φαγούρες, με μέρες που μαγείρευα και έτρωγα τα ρούχα μου που δε με χωρούσαν,  θα είχα πρήξει κανα 2-3 φίλους που θα με κοιτούσαν με συμπόνια, η γκόμενα με απορία, ο γιατρός αυστηρά, ο παπάς με τρόμο, εγώ θα τους αγνοούσα επιδεικτικά όλους, και όταν μεγάλωνα πια θα του έγραφα έναν διθύραμβο στο the crypt, και μετά…μετά θα έπαιρνα μια ακόμη τρίλεπτη και κάτι αναβολή στη σειρά, απ’ την κατάθλιψη της Κυριακής, -και της Δευτέρας τώρα που τελειώνω αυτό το «κείμενο»- μια ακόμη μικρή αναβολή από ερωτήματα του τύπου ποιος είμαι, που πάω, που με πάτε, μου φτάνουν τα λεφτά μέχρι το τέλος του μήνα, μα είναι δυνατόν να είμαστε τόσο μαλάκες, και λοιπά, και θα έβαζα να το ξανακούσω.

Σάββατο 26 Ιανουαρίου 2013

how to see through fog


Ομίχλη με βροχή και λάσπη έξω στον δρόμο, σκέτη μέσα στο δωμάτιο αυτό το πρωινό…
Λέω να δοκιμάσω ένα καινούργιο κόλπο κι ας ενδείκνυται για βράδυ Παρασκευής…αυτό των Drones που αφού έκαναν το ζέσταμά τους συμμετέχοντας (έστω τα 2/4 αυτών) στον τελευταίο δίσκο του Spencer P. Jones, σε κανέναν μήνα βγάζουν τον έκτο στην σειρά δίσκο τους, I See Seaweed το όνομα αυτού, πέντε χρόνια μετά την τελευταία στούντιο κυκλοφορία τους, το Havilah του 2008.
Ακούγοντας το πρώτο single από κει μέσα σκέφτομαι και καταλήγω…ομιχλώδης ο ρυθμός…τα πλήκτρα στο πιανάκι σαν την βροχή που πέφτει…οι κιθάρες και οι φωνή εντάξει Droniκες αλλά και κάτι παραπάνω…how to see through the fog and more λοιπόν…χμμμ…το σίγουρο είναι ότι δεν έχουμε να κάνουμε με μια από τα ίδια…χμμμ (το πολύ χμμμ χμμμ το βαριέται και φιλόσοφος)…εντάξει…πότε είπαμε βγαίνει ο δίσκος?


Πέμπτη 24 Ιανουαρίου 2013

Justice Hahn - Hide Your Love



Αργεί λίγο να ξεκινήσει, αλλά όταν πάρει φόρα δεν σταματιέται με τίποτα…κάπως σαν Suicide, που άφησαν τα πλήκτρα και έπιασαν τις κιθάρες για να συνεχίσουν (σ)τον καλπασμό του Ghost Rider ένα πράμα…
O Kristof Hahn στο δεύτερο του EP, το Ragged But Right κάτω απ’ το όνομα Justice Hahn, μετά τους Legendary Golden Vampires, παράλληλα με τους Swans και τους Koolkings (η σύνθεση είναι ακριβώς η ίδια με τον μοναδικό δίσκο των τελευταίων, το 1991, και μάλλον τα κομμάτια του EP προέρχονται από τα ίδια sessions, οπότε μπορούμε να μιλάμε για το ίδιο γκρουπ με άλλο όνομα,) και πριν τους Angel of Light και τους Les Hommes Sauvages.
Στο μπάσο και την παραγωγή ο Alex Chilton μεγάλη η χάρη του, ο ντράμερ το ‘χει πιάσει και δεν λέει να τ' αφήσει, η «ντροπαλή» φωνή του Hahn -όπως και η φάτσα του, όπως και το ιδιόμορφο προσωπικό στυλ που έχουν όλες οι μπάντες που έχει αναμιχθεί- σε κερδίζει αμέσως, η κεφάλα δεν σταματά να κουνιέται πάνω κάτω στον ρυθμό, και τι ρυθμό, εμμονή σκέτη, και η κατακλείδα? Its only rock and roll μαν, απ’ αυτό το καλό το χαμένο στον βυθό…λοιπόν!
Αν και δεν το δοκιμάζω σχεδόν ποτέ, λόγω όπως έχω εξηγήσει πολλάκις, υπερβολικής σκληράδας, ας πάει και το παλιάμπελο, θα βάλω στην σειρά και το Heartbreak Hotel του βασιλιά, χιτσκοκικά διασκευασμένο από τους αλητόγατους Legendary Golden Vampires, που ο Ηahn συνήθιζε να ψάχνει μαζί τους ψαροκόκαλα στους σκουπιδοτενεκέδες του Βερολίνου τα παλιά τα χρόνια, και θα σηκωθώ ακόμη μια φορά να την ρίξω την γυροβολιά μου…γιεα!

more orphan Hahn 




Τρίτη 22 Ιανουαρίου 2013

the magnificent…three (another great rock and roll swindle)




Φαντάζομαι τους νοικοκυραίους Παριζιάνους εκεί στα τέλη του 1989 όταν μια μέρα συνειδητοποίησαν ότι μετά τον Johnny Thunders που τους είχε κουβαληθεί εκεί πρώτη φορά αρκετά χρόνια πριν, και από τότε πηγαινοερχόταν, άλλο ένα υπέροχο δείγμα του Θεού, ο Stiv Bators, μετά την διάλυση των Lords Of New Church, αποφάσισε να γίνει δημότης της πόλης τους. Και σαν να μην έφτανε αυτό, έφεραν και έναν φίλο τους μαζί να δει τα κατατόπια και να ξεσκάσει, αφού λίγο πριν είχε αποχωρήσει θυμωμένος και αηδιασμένος απ’ τους Ramones, και δεν ήταν άλλος από τον Dee Dee Ramone. Δεν θα πρέπει να ήταν και πολύ χαρούμενοι…

Οι ηρωές μας όμως φρόντισαν να τους κάνουν το χατίρι, και τα έσπασαν από την πρώτη μέρα μάλιστα–στην μοιρασιά? ποιος ξέρει…- όπως και να ‘χει, ο Johnny και ο Dee Dee το επόμενο πρωί τα μάζεψαν, άλλος για Χίο τράβηξε και άλλος για Μυτιλήνη μιας και ο καυγάς λένε, έγινε μεταξύ τους, και άφησαν τον Stiv μόνο στο Παρίσι να περιμένει την μοίρα του, που δεν θα αργούσε και πολύ να τον συναντήσει, αφού τον βρήκε πεζό σε έναν δρόμο με την μορφή αυτοκινήτου το επόμενο καλοκαίρι, και όσοι έχετε βρεθεί η τύχει κάποτε να βρεθείτε μπροστά στον τάφο του Morrison στο Pere Lachaise, να έχετε στο νου σας, ότι εκεί πάνω ακριβώς αλέθεται από και εις τους αιώνες και η σκόνη του Stiv Bators.

Όσο για τους άλλους δύο, σαν σε ταινία του Peckinpah που δεν την γλυτώνει κανείς, δεν είχαν καλύτερη τύχη. Ο Johnny το πάλεψε για κανέναν  χρόνο ακόμη και είτε από overdose είτε δολοφονημένος από εμπόρους ναρκωτικών όπως λένε οι φήμες αποδήμησε κι αυτός από την Νέα Ορλεάνη όπου βρισκόταν εις…Κύριον, δικαιώνοντας μαζί και την εκτίμηση όλων όσων τον είχαμε δει ζωντανό λίγο καιρό πριν σε μια συναυλία κανονικό rock and roll φιάσκο, ότι δεν την παλεύει για πολύ ακόμη.
O Dee Dee ως ο πιο σκληροτράχηλος, το κακό σκυλί που ψόφο δεν έχει, άντεξε καμιά δεκαριά χρόνια ως που να γίνει πράξη η επιθυμία που υποτίθεται τραγούδησε μαζί με τους άλλους δύο εκείνη την μέρα που πέρασαν στο Παρίσι, i just want to walk, right out of this world, cause everybody has a poison heart….Αυτός πήγε καθαρά από τι άλλο, από overdose, να μη παιδεύει και τον ιατροδικαστή...όλα κι όλα, σταράτα πράματα...

Και λέω υποτίθεται, γιατί εκείνα τα sessions, των Whores of Babylon όπως θα ονομάζονταν το προτζεκτ, τελικά βγήκαν στον μεταθανάτιο δίσκο του Stiv Bators το 1996 με τίτλο Last Race, αλλά είναι σοβαρό ζήτημα αν όντως ο Dee Dee και ο Thunders είχαν αφήσει για λίγο στην άκρη το κέντημα και είχαν προλάβει να ηχογραφήσουν κάτι πριν φύγουν τρέχοντας…ο Dee Dee στην αυτοβιογραφία του λέει ότι δεν πρόλαβαν καν να μπουν στο στούντιο, και δεν έχουμε κανέναν απολύτως λόγο να μην τον πιστέψουμε…
Πάντως –μάλλον για λόγους που μπορείτε να φανταστείτε- αναγράφονται στα credits μαζί με τους υπόλοιπους μουσικούς (δύο μέλη των Sigue Sigue Spoutnik, o Stephen Ritchie στα ντραμς – και διαφόρων punk συγκροτημάτων επίσης-, και ο Dollimore των Godfathers στην κιθάρα).

Εμείς ας τα παραβλέπουμε όλα αυτά κι ας ακούσουμε μέσα απ’ το Last Race εκείνο το τραγούδι, την σύνθεση του Dee Dee Ramone που λέγαμε, που ένα χρόνο μετά την κυκλοφορία αυτή, το 1997, θα γινόταν γνωστό στον πολύ κόσμο σαν το καλύτερο τραγούδι του νέου –τότε- άλμπουμ, Mondo Bizzaro των Ramones


Κυριακή 20 Ιανουαρίου 2013

oh my twang!



Ένα πολύ ωραίο ταινιάκι που έκανε πρόσφατα ο –φίλος τους υποθέτω- Alex Forrest, για το Mosquito και το Dangue Fever, τα δύο instrumental που χωρίς ανάσα άνοιγαν τον πρώτο τους δίσκο, μου δίνει την αφορμή να θυμηθώ τους Mother & Son
Έψαξα και διάβασα και τι είχα γράψει για τον δίσκο τους πριν δύο χρόνια, και μάλλον δεν μου φαίνεται και τόσο άσχημο όπως συμβαίνει τις περισσότερες φορές που ξαναδιαβάζω κάτι παλιό, οπότε σας παραθέτω το λινκ και αποχωρώ βιαστικός με τον πυρετώδη ρυθμό πίσω μου. 

more orphan mother and son  
bandcamp 

Παρασκευή 18 Ιανουαρίου 2013

we're no here

…όμως, αν λειτουργούσαμε με έναν τρόπο πιο ασαφή, σαν μια επιρροή, μια ιδέα, ένα πράγμα άτρωτο, ανέγγιχτο, δίχως μπρος ή πίσω μέτωπο ή μετόπισθεν, να γυρίζει σαν αέριο; Οι στρατοί μοιάζουν με τα φυτά, ανίκητοι ως σύνολο, ριζωμένοι βαθιά, τρέφονται έως την κορυφή χάρη στους μακριούς βλαστούς τους. Μπορούσαμε να γίνουμε ατμός που γυρίζει στον αέρα όπου θέλει. Τα βασίλεια μας βρίσκονταν στο μυαλό του καθενός από τους άντρες μας, καθώς δεν θέλαμε τίποτε υλικό για να μας στηρίζει, κι έτσι ίσως δεν είχαμε να προσφέρουμε και τίποτα το υλικό ως θυσία στον βίαιο θάνατο. Ένας κανονικός στρατός μοιάζει απελπισμένος δίχως στόχο. Του μένει το έδαφος που πατάει και η απειλή του όπλου του. 

text: T.E. Lawrence (Λώρενς της Αραβίας) – Ανταρτοπόλεμος στην έρημο, η εξέλιξη μιας εξέγερσης, μετάφραση Ανδρέας Αποστολίδης, εκδόσεις Άγρα 1998. 
music: Mogwai – We ‘re No Here, Mr. Beast CD, Play It Again Sam, 2006.

Τετάρτη 16 Ιανουαρίου 2013

urgh!


Χωρίς πολλά λόγια, στο πνεύμα και της ίδιας της ταινίας, από την βιντεοκασέτα του Urgh! A Music War, του 1981, που πίσω σε κείνα τα π.ι. (προ ιντερνετ) χρόνια έπαιζε τον ρόλο ενός -φτωχού έστω- youtube, οι Cramps επί σκηνής και επί το –θεάρεστο θαρρώ- έργο τους, συλώντας το Tear it Up του Johnny Burnetteένα πραγματικό σοκ για μας που τους βλέπαμε «ζωντανούς» για πρώτη φορά...
Και όπως συνηθίζουμε να αντιτείνουμε ο ένας στον άλλον με τον φίλο μου τον Ελάϊτζα, όταν πια στερεύουν τα άλλα επιχειρήματα για την τωρινή μας κατάσταση: «Cramps δεν άκουγες μικρός? τι περιμένεις…»

more orphan cramps

Δευτέρα 14 Ιανουαρίου 2013

Get Your Gun - ST EP

2012
Empty Tape Records

Τους Get Your Gun τους άκουσα πρώτη φορά στην συλλογή The Reverb Conspiracy Vol.1, όπου συμμετέχουν με το πρώτο κομμάτι αυτού του EP, το Staying for a While, και ξεχωρίζουν σαν την μύγα μέσα στο γάλα από τις περισσότερες μπάντες που συναντάς εκεί μέσα. Και αυτό γιατί σε αντίθεση με τους άλλους που αρκούνται να υφαίνουν άλλος καλύτερα άλλος χειρότερα, το γνωστό υπνωτικό  «νέο ψυχεδελικό» κιθαριστικό χαλί εις τον αιώνα τον άπαντα, οι Get Your Gun μπορούν την ίδια στιγμή να αναφέρονται στην πιασάρικη μελαγχολία των πρώιμων Madrugada, την μαστουρωμένη δίνη ενός οργανικού κρεσέντου κάποιου stoner τριο (που γουστάρει φυσικά και τα blues), τους απέραντους ουρανούς της πιο ταξιδιάρικης Americana, τον τρομακτικό σωλήνα του μεγάλου κύματος που προσπαθούν ν’ αναπαράγουν στην κιθάρα τους όλοι οι surfers, μέχρι και τους βάλτους όπου χρόνια τώρα γίνεται η παράνομη απόσταξη του γνήσιου αυστραλέζικου swamp rock.
Σας μπέρδεψα? Δεν φταίω εγώ, θα ακούσετε και νομίζω θα καταλάβετε…
Χωρίς να θέλω να υποτιμήσω τα σχετικά γνωστά ονόματα της προαναφερθείσας συλλογής (πως θα μπορούσα άλλωστε όταν αυτά είναι μπάντες που μου αρέσουν πολύ και τους έχουμε ακούσει και από αυτό το blog, σαν τους Orange Revival, Underground Youth, Sonic Jesus, Wall of Death, και άλλα) οι Get Your Gun ήταν η πραγματική έκπληξη που με περίμενε εκεί μέσα.
Ελπίδα –μεγάλη- για το μέλλον, τούτοι οι Δανοί, που αν συνυπολογίσουμε και την ευρύτερη –βλέπε Σκανδιναβία- καταγωγή τους, γίνεται ακόμη μεγαλύτερη…
Συμπέρασμα? Get Your Gun, immediately! 

bandcamp 

Σάββατο 12 Ιανουαρίου 2013

talking about Mark...(vol.1)


Από το 1983, στο οπισθόφυλλο του On The Right Track Now, ο Mark μας προειδοποιούσε για το τι μας περιμένει αλλά εμείς δεν τον ακούγαμε… 

Here is the first LP by the Vietnam Veterans. The 6 V.V.'s come from Nutopia. The country you should live in! They don't give a fuck about the name you'll fuckin' give to their music.That's just rock'n'roll for anybody, anywhere, at anytime. This is what rock'n'roll is when it's played by the right people. Not "musicians" but human beings.
The V.V.s are bored by most of the neo garage bands.
"Psychedelia ain't a fuckin' dance craze, FOLKS! It's a fuckin' way of life! Did you ever take a real trip in your fuckin' life? What do you believe in? You're just fuckin' squares, KIDS, just fuckin' TWISTERS!"
The Vietnam Veterans just don't care about styles. They'd be psychedelic even if they'd play tango. So now open your ears and minds! Here is the fuckin' ultimate lysergetic rock'n'roll band! Keep flashin' on. 

30 χρόνια μετά με μύριους αλαχαλάδες και ταμειμπαλάδες ολόγυρα, η ιστορία μοιάζει να επαναλαμβάνεται, πράγμα που δεν θα με πείραζε καθόλου, αρκεί να βρίσκαμε και τους ανάλογους Veterans
Αυτούς δηλαδή που θα ακούγονταν ψυχεδελικοί ακόμη κι αν έπαιζαν τανγκό.

Όπως ήταν ψυχεδελικός ο Mark, όταν το 1988 με τους Vietnam Veterans, στην συλλογή The Days of Pearly Spencer διασκεύαζε το Be my Baby των Ronettes (ή του Phil Spector σωστότερα), παρακαλώντας την να γίνει το μωρό του, όπως ακριβώς θα το έκανε ο Roky Erickson σε μια ρομαντική βόλτα του κάτω απ' το σεληνόφως, με ένα θηλυκό ζόμπι.

Και όπως παρέμενε ψυχεδελικός 17 χρόνια μετά το 2005, στο Cloudy Draw των Gitanes, όπου για να μας διηγηθεί την κατάληξη της προηγούμενης παράκλησης, ρουφάει την τελευταία κουταλιά μιας ακόμη μανιταρόσουπας, και επιλέγει να διασκευάσει την Cher σε ένα τραγούδι του συζύγου της (κάτι ήξερε) Sonny Bono, που όλοι γνωρίζετε, και ίσως έχετε τραγουδήσει και αρκετές φορές το ρεφρέν του, που πάει κάπως έτσι: Bang Bang! my baby shot me down.


Πέμπτη 10 Ιανουαρίου 2013

cut the crap


Ας υποθέσουνε ότι έρχεται εκείνη η ώρα η αποφράδα, που είσαι αναγκασμένος να αποχωριστείς τους δίσκους σου…πες ότι είναι η ανάγκη η μεγάλη και άλλος τρόπος δεν υπάρχει…θα κρατήσεις όμως, έτσι για το γαμώτο μερικούς…ειδικά από αγαπημένα συγκροτήματα, έστω έναν απ’ το καθένα, αυτόν που γουστάρεις πιο πολύ…
Ξεκινάς με βαριά καρδιά λοιπόν το ξεσκαρτάρισμα…
Από Clash ας πούμε…ούτε να το σκεφτείς δεύτερη φορά…London Calling και λοιποί εντάξει καλοί, αλλά σαν το Cut The Crap δεν έχει…Cave? Ασυζητητί το Nocturnama…τα υπόλοιπα και που τα είχες μήπως τα άκουγες και ποτέ? παλιός καλός κλασικός Neil Young? Μα φυσικά τον ογκόλιθο του Landing on the Water, και άσε τους άλλους να μιλάνε για Tonights is the night και Zuma, τόσα ξέρουν τόσα λένε…Έφτασες στα πιο σκληρά…Radio Birdman…ποιο Radios Appear και παπαριές? Κρατάς το Zeno Beach και καθάρισες…και από Social Distortion το Hard Times, μόνο του πήγε το χέρι εκεί, αφού πρώτα απέφυγε με βδελυγμία μετριότητες σαν το Prison Bound και το Somewhere between heaven and hell
Για να μην τα πολυλογώ, όταν φτάσεις στους Nomads και ξεχωρίσεις απ’ τον σωρό των μελλοθάνατων το Solna, θα σηκωθεί συννεφάκι πάνω απ’ το κεφάλι για να σου θυμίσει το δελτίο τύπου της Alterground για την επικείμενη συναυλία του γκρουπ στις 9 Φλεβάρη στο Αν:

«Οι «πατεράδες» των The Hellacopters & The Hives, το συγκρότημα από το οποίο ξεκίνησαν όλα στο Garage-Punk, αυτοί που μοιράστηκαν τη σκηνή με τον Roky Erickson έρχονται στην Αθήνα για μία εκρηκτική συναυλία αλλά κι ένα επίσημο σούπερ-ντούπερ DJ Set με το ολοκαίνουριο αριστουργηματικό Solna να αποτελεί το καλύτερο άλμπουμ της 30χρονης καριέρας τους.» 

Σοβαρά τώρα…ρε παιδιά της Alterground…είπαμε διαφημιστικό είναι αλλά μη το γαμάτε τελείως…όλοι γύρω μας ψέματα και παπαριές λένε, και πάνε να μας κοροϊδέψουν, μη το κάνουμε και μεταξύ μας…αφού όσοι είναι να πάνε θα πάνε…κι όχι για το Solna φυσικά…και ‘μεις από εδώ πάνω έχουμε αρχίσει οικονομίες για να κατέβουμε…αλλά ειλικρινά θα ήθελα να ξέρω αν υπάρχει έστω ένας άνθρωπος που ακούει τους Nomads και κάθεται να συζητήσει σοβαρά για το αν το Solna είναι το καλύτερο άλμπουμ της 30χρονης καριέρας τους…θα ‘θελα να τον γνωρίσω…τα Where The Wolf Bane Blooms, Temptation Pays Double, Hardware, All Wrecked Up, Sonically Speaking, Powerstrip, ήταν απλά η προθέρμανση ας πούμε, για να φτάσουμε με το Solna στην αποκορύφωση…cut the crap

Τέλος πάντων…ας θυμηθούμε επί της ευκαιρίας –αν το έχετε προσέξει ποτέ δεν χάνω ευκαιρία να θυμηθώ τους Nomads- ένα από τα πιο αγαπημένα μου τραγούδια, των Nomads και γενικά, με έναν τίτλο μεγάλη αλήθεια, και όλα αυτά βέβαια από τον παλιό κακό καιρό…Knowledge comes with death's release…ω ναι!


Τρίτη 8 Ιανουαρίου 2013

lonesome place



Τη μέρα που ο σερίφης έφερε τον Γκούντγουιν στην πόλη, στη φυλακή ήταν κλεισμένος ένας νέγρος δολοφόνος που είχε σκοτώσει τη γυναίκα του· της είχε κόψει το λαιμό με ξυράφι κι εκείνη, με το κεφάλι της να κρέμεται ολοένα και περισσότερο προς τα πίσω και με τον αφρισμένο της λαιμό να ξερνά αιμάτινο πίδακα, είχε κατορθώσει παρόλα αυτά να πεταχτεί έξω από την πόρτα της καλύβας και να κάμει άλλες έξι ή επτά δρασκελιές στο ήσυχο, φεγγαρόλουστο σοκάκι.
Αυτός ο νέγρος έγερνε στο παράθυρο τα βράδια και τραγουδούσε. Κάτω από το παράθυρο, στα κάγκελα του περίβολου, μετά το βραδινό φαγητό μαζεύονταν μερικοί νέγροι –με νοικοκυρεμένα, σκιτζήδικα κοστούμια, με ποτισμένες από τον ιδρώτα φόρμες και με τους ώμους τους ν’ ακουμπάν ο ένας τον άλλον- κι ένωναν τις φωνές τους με του δολοφόνου, τραγουδώντας νέγρικα θρησκευτικά τραγούδια, ενώ οι λευκοί στην αρχή βράδυναν τα βήματά τους και μετά σταματούσαν τελείως μες στο σκοτάδι το θολερό, το σχεδόν καλοκαιριάτικο, για ν’ ακούσουν εκείνους, που ήταν βέβαιοι  ότι θα πεθάνουν, και εκείνον που ήταν κιόλας νεκρός, να τραγουδούν για τις αιώνιες μονές και τον αποσταμό τους· ή ίσως, στις παύσεις ανάμεσα στα τραγούδια, για ν’ ακούσουν εκείνη την πλούσια, ανείπωτη φωνή που αναδυόταν από το έρεβος των πτυχών του ίσκιου που έριχνε η καρυδιά, η επονομαζόμενη και ουράνια, σκεπάζοντας σαν δίχτυ το φανοστάτη το γωνιακό, να ολολύζει με συντριβή: «Τέσσερεις μερούλς ακόμ! Και ύστερις θα φαν τον πιο καλό βαρύτονο στο Βόρειο Μισισίπι!»
Πότε πότε τον έβλεπες να γέρνει στο παράθυρο και κατά την διάρκεια της μέρας, τραγουδώντας μονάχος του τότε, ενώ σε λίγο άρχιζαν να σκαλώνουν στα κάγκελα διάφοροι γαβριάδες και νεγράκια που κουβαλούσαν καλάθια για θελήματα· και οι λευκοί, αραδιασμένοι σε σεζλόνγκ μπροστά στο βρώμικο από μηχανέλαια, ντουβάρι του αντικριστού γκαράζ αφουκραζόταν με τις μασέλες τους ασάλευτες. «Μια μέρ’ ακόμ! Και ύστερις ξεγράψτε της πουτάνας το παιδί. Χε χε· θέση δεν έχ’ για σένα στον Παράδεισο! Χε χε· μήτε στην κόλαση δεν έχει θέσ’ για σένα; Χε χε· θέση δεν έχ’ για σένα στη φυλάκα!» 

image: Από την ταινία του Charles Laughton, The Night of the Hunter (1955) 
text: William Faulkner – Sanctuary (1931), στα ελληνικά: Άδυτο, μετάφραση Τάσος
Δαρβέρης-Κώστας Νικολαϊδης, εκδόσεις Μέδουσα, 1993.
music: Rykarda Parasol – Lonesome Place, Our Hearts First Meet CD, Three Ring Records,
2006.

Κυριακή 6 Ιανουαρίου 2013

Little Johnny Jewel



Now Little Johnny Jewel
Oh, he's so cool
He has no decision
He's just trying to tell a vision


Some thought that this was sad
And others thought it mad
They just scratching the surface
JJ can do the floor kiss


Πολλά τραγούδια έχουν αφηγηθεί ωραίες ιστορίες, λιγότερα το έχουν κάνει με εξίσου ωραία μουσική πίσω από την αφήγηση, μα κανένα –που σημαίνει ΚΑΝΕΝΑ-, δεν το έχει κάνει με τον τρόπο που οι Television μας μίλησαν εκείνα τα χρόνια τα παλιά, για τον μικρό Johnny Jewel. 

Was he on display?
No, no, not today
All that guy ever said
He said, "I want my little wing-head"


He half-asleep at night
Over his head, sensation of flight
And he wake up dreaming
Dreaming...
 


Οι στίχοι του, ένας φόρος τιμής στον Iggy Pop λέει ο μύθος, μπορεί να ακούγονται σαν το ποίημα που θα μοιραζόταν ο ποιητής του, έχοντας εκείνη την πυρετώδη λάμψη της τρέλας στα μάτια, που είχαν οι θεόθεν φυγάδες και αλήτες την εποχή των beatniks, από όπου κουρελιασμένος απ’ το μακρύ ταξίδι ερχόταν, με μια παρέα νεαρών punks με αναιμικά πρόσωπα, κάτω από τα σύννεφα καπνού ενός καταγώγιου, κάποιο Νεουορκέζικο βράδι των αρχών της δεκαετίας του ’70, στην πραγματικότητα όμως, αυτός ο ποιητής του δρόμου, ο Tom Verlaine με τ’ όνομα, είναι ένας από αυτούς τους νεαρούς …
Από κοντά η φωνή, η ερμηνεία του, παιχνιδιάρικα μάγκικη, με την μυρωδιά του δρόμου και άλλων ακατονόμαστων ουσιών στην ανάσα της, όπως ταιριάζει στην ιστορία ενός τύπου σαν τον Johnny Jewel. 

And he run down to the airport
The rush, the roar
And he crouched down behind a fence
With a chest full of lights


Then,
He loses his senses...
Oh
Little Johnny Jewel

He's so cool 

Όσο για την μουσική?…μέσα στα 3 και κάτι λεπτά του pt 1 και τα 4 του pt 2 -που στην ουσία είναι ένα και μόνο κομμάτι που χωρίστηκε για τις ανάγκες του παρθενικού επτάϊντσου των Television-  πως γίνεται ένα μεθυστικό χαρμάνι από ψυχεδέλεια, folk, surf, μινιμαλισμό, garage rock, και jazz να το βρίσκεις στο ράφι με τα new wave και το punk?
Το κιθαριστικό –Ρωμαϊκό- όργιο δε, που λαμβάνει χώρα στο δεύτερο μέρος δεν πρέπει να έχει ανάλογό του στην ιστορία της μουσικής.

Ηχογραφημένο μέσα σε μια νύχτα, αυτή της δέκατης ενάτης Αυγούστου του 1975 σε ένα τετρακάναλο, είναι από τα τραγούδια που δεν γράφονται πλέον, όσες ώρες και αν περάσει κανείς μέσα σε ακριβά η home στούντιο, για να κλείσω με μια κοινότυπη μεν, αλήθεια δε…Όπως αλήθεια είναι ότι με κάτι τέτοια τραγούδια γράφτηκε το παραμύθι του rock and roll. 

But if you see him looking lost
You ain't gotta come on so boss!
And you know what he's paid
You know that he's paid the price


All you gotta do for that guy
Is wink your eye.
 


*Αν και η πιο γνωστή του διασκευή είναι αυτή της Siouxsie και των Banshees, εδώ θα το ακούσουμε ακόμη μια φορά μετά τους Television - μπας και το χορτάσουμε- από ένα ωραίο δισκάκι που είχαν βγάλει split μαζί με τον Foetus οι Chrome Cranks.
Στην φωτογραφία πάνω, οι Richard Lloyd, Fred Smith (όχι ο “sonic”) και Tom Verlaine με τον Paul Simon, στο CBGB’s το 1977.