Outside Inside Records
2012
Επέστρεψαν αλλά…όχι και δριμύτεροι.
Ο λόγος για τους Movie Star Junkies,
τους παλαβούς Ιταλούς που με το αναπάντεχο Melville είχαν μπει αμέσως στο πολύ, πολύ
κλειστό κλαμπ με τις «μεγαλύτερες rock and roll μπάντες του πλανήτη». Το A Poison Tree που
ακολούθησε είχε απλά και άνετα κρατήσει τον τίτλο, ενώ η επεισοδιακή εμφάνιση
τους στο Καταραμένο Σύνδρομο πριν δύο χρόνια τον σφράγισε πανηγυρικά και όπως
πρέπει, δηλαδή επί σκηνής.
Το Son of the Dust τους βρίσκει να αφήνουν το γκάζι για να δώσουν περισσότερο
χώρο στην αφήγηση των παγανιστικών –τι άλλο- ιστοριών τους, και να αφήνουν επίσης την χαρακτηριστική βαβούρα χάριν της
μελωδίας.
Σαν τα κωλόπαιδα, τα κλεισμένα μέσα στο γκαράζ, που αναστάτωναν
την γειτονιά με θόρυβο, κιθάρες και ουρλιαχτά, -επιτέλους για τους
φιλήσυχους πολίτες- να αραιώσαν σιγά,
σιγά για να χαθούν τελείως. Ο ένας πήγε στρατό και σοβάρεψε, ο άλλος τελειώνει
τις σπουδές, βρήκε «καλή» δουλειά και παντρεύεται, ο τρίτος το έκαψε απ’ τα
ναρκωτικά, και ο τέταρτος τραβάει για το Άγιο Όρος.
Μαζί τους εξαφανιστήκαν και τα ροκαμπίλια που άραζαν απ’
έξω, πείραζαν τις γκόμενες και τσαμπουκαλεύονταν με τους περαστικούς. Αυτοί
ήταν πιο ευφάνταστοι στις επιλογές τους. Κατάφεραν αν γίνουν από μπάτσοι
μέχρι…κρατούμενοι φυλακών.
Όχι οι Movie Star Junkies δεν άλλαξαν τόσο πολύ. Είναι οι ίδια μπάντα που έγραψε το Melville, άλλωστε από την αρχή,
και εντελώς φυσιολογικά, μπορούσαν να συνδυάζουν το rockabilly με
τον Herman Melville,
το garage punk με τον William Blake,
τα blues των μαύρων τυφλών με το punk των λευκών τρελών, το πιο αλήτικο rock and roll με
την ποίηση, τους παλιούς και πολλούς αγροίκους θεούς με την σύγχρονη suburbia, τον έναν και μοναδικό θεό με τον
εξαποδό…απλά σαν να μεγάλωσαν λίγο.
Για να το πούμε πιο μπακαλίστικα στο Son of the Dust, οι Birthday Party και
οι πρώιμοι Bad Seeds τα μαζεύουν σιγά-σιγά και φεύγουνε, για να ξαναγυρίσουν μόνο
οι δεύτεροι με τον μπροστάρη τους φανερά με λιγότερα μαλλιά, αλλά και
περισσότερη σοφία.
Από την στιγμή που το πήρα απόφαση ότι συγκρότημα που να
ακολουθεί την αντίστροφη πορεία, δηλαδή όσο περνάνε τα χρόνια τόσο να γκαζώνει
δεν είναι δυνατόν να υπάρξει, δεν με πειράζει όλο αυτό. Πόσο μάλλον όταν το
(κληρονομικό?) χάρισμα των Junkies να γράφουν μικρά rock κομψοτεχνήματα με αρχή ρεφρέν μέση
και τέλος –ναι, τελικά είναι τόσο δύσκολο το απλό και ωραίο- βρίσκεται και πάλι σε
πλήρη άνθηση, σαν την ίδια την γη όπου να ‘ναι.
Συμπέρασμα…the past is never dead. It's not even
past.
myspace
myspace
Και μια μικρή βοήθεια για να θυμηθούμε την ιστορία απ’ την
αρχή με τις παρουσιάσεις των δύο πρώτων δίσκων τους…
Movie Star
Junkies
Melville
Voodoo
Rhythm records
2008
Είναι πέντε, (κιθάρα, μπάσο, ντραμς, φωνή και όργανο) είναι Ιταλοί
διαβάζω, και υπάρχουν από το 2005. Γούσταραν λέει πολύ τους Gun Club και
τους Birthday party και αποφάσισαν να φτιάξουν μια μπάντα.
Αυτή είναι η πρώτη τους μεγάλη δουλειά, ένας κόνσεπτ δίσκος
εμπνευσμένος από, και αφιερωμένος στον, Herman Melville τον συγγραφέα του Moby Dick.
Αυτό είναι το βασικό info που βρίσκει κανείς στο internet για
αυτούς. Με μια πρώτη ματιά υπόσχεται πολλά, αλλά και τίποτα αν σκεφτείς την
σαβούρα που κάθε μέρα πέφτεις πάνω της, παρακινούμενος από καλογραμμένες, έξυπνες
και αποθεωτικές κριτικές.
Το ζουμί της υπόθεσης τώρα, είναι ότι οι υποσχέσεις μοιάζουν
να πραγματοποιούνται από το βγαλμένο από την κρύπτη εναρκτήριο The Curse, αλλά όσο περνούν τα κομμάτια
το πράγμα αρχίζει να αγριεύει και να γίνεται σοβαρό. Αρχίζεις και τρίβεις
τα…αυτιά σου με αυτό το πανηγύρι που ‘χουν στήσει εδώ μέσα όλα τα ανήσυχα
πλάσματα της νύχτας. Από τον Blind Willie Johnson μέχρι τον Johnny Burnette,
κι από κει στους Groupies του Primitive,
μέχρι τους Birthday Party και τους These Immortal Souls.
Κιθάρες, μπάσο και ντράμς ξύνουν και χτυπάνε αλύπητα, το όργανο του τραγουδιστή
δίνει ρυθμό, και πάνω από όλα η φωνή μ αυτή την αλάνικη χροιά, να τραγουδάει με
τέτοιο πάθος, τσαμπουκά, και attitude που είχα πολύ καιρό να ακούσω..
Ο δίσκος πετάει φλόγα ήδη από το The Curse, παίρνει φωτιά στο garage του
Little
boy, ενώ στο Dead love Rag στοιχειωμένοι
πειρατές του Captain Mission,
χαμένοι για τα καλά, ανεβαίνουν τον Μισισίπι μεθυσμένοι, στον δρόμο για το Memphis, χορεύοντας rockabilly. Η Eleanor στέλνει
ένα ξόρκι και σου παίρνει το μυαλό, πριν ξεσπάσει η μανία τουYour miserable life με
τον voodoo ρυθμό στα τύμπανα, το χορωδιακό ρεφρέν, και τις κιθάρες που σερφάρουν,
προσπαθώντας να συναγωνιστούν την φρενίτιδα του τραγουδιστή.
Για το τέλος μας αφήνουν τα καλύτερα κομμάτια του δίσκου, το
σκοτεινό και αντρίκιο This is not a light,
το blues που ποτέ του δεν έγραψε ο Rowland S. Howard, και το Tongues of fire,
το κομμάτι που δεν μπορεί να γράψει πια ο Cave.
Φοβερός δίσκος (δίσκος και όχι 2-3 κομμάτια), που βρέθηκε
εντελώς τυχαία, και που αφήνει εκείνη την παλιά αίσθηση όταν έπαιρνες κάποιο
βινύλιο στην τύχη δίχως να ξέρεις τίποτε για το group, και αν ήσουνα τυχερός μετά για
εβδομάδες τον είχες πάνω στο πικαπ και απλά άλλαζες πλευρά μη χορταίνοντας να τον ακούς.
Στο internet τέτοια ζημιά είχα να πάθω από τότε που κατέβασα ανυποψίαστος,
και μόνο γιατί μου γυάλισε το όνομα, το Passover των
Black Angels.
Όσοι λάτρεις της υποκουλτούρας του garage punk, του rockabilly και
φυσικά αυτών των «λάθος blues»
που λέει και ο Nicola Cereda των Circo Fantasma,
ακούστε αυτόν τον δίσκο οπωσδήποτε!
Movie Star
Junkies
A Poison
Tree
Voodoo Rhythm records
2010
Μετά το Melville που έστω και κάπως καθυστερημένα έπεσε σαν βόμβα στα
ταλαιπωρημένα αυτιά μας, και αρκετά singles και συμμετοχές εδώ και εκεί,
έφτασε η ώρα για τον δεύτερο μεγάλο δίσκο των Junkies, που ευτυχώς αυτή την φορά
μπορούμε να τον ακούσουμε στην ώρα του, φρεσκοκαπνισμένο από το ντουμάνι του
στούντιο και μόλις τοποθετημένο στα ράφια (και σε LP).
Την περίοπτη θέση του Herman Melville στην βιβλιοθήκη και το μυαλό του
τραγουδιστή και οργανίστα τους Stefano,
την κατέχει αυτή την φορά ο William Blake και Tα
τραγούδια της πείρας από όπου και μας δίνουν και μια φοβερή μελοποίηση του A Poison Tree, τέτοια που αν φτιάχναμε
τώρα το αφιέρωμα στα ποιήματα που έγιναν τραγούδια με τον Μπαντίνι (τον νου σου!) η Β πλευρά σίγουρα θα άνοιγε μ’ αυτό.
Πριν και μετά από αυτό, στα υπόλοιπα επτά κομμάτια του
δίσκου, οι Junkies στήνουν την δική τους Λουπερκαλιανή παγανιστική γιορτή προς
τιμήν του θεού Φαύνου, και κατ’ επέκταση του Πάνα, όχι όμως μέσα σε μια παρθένα
φύση αλλά στην βούρκο και τον οχλοβοή της μεγαλούπολης.
Έτσι είναι φυσικό η μουσική της γιορτής να μην ακούγεται
καθαρή και ανέγγιχτη σαν σοβαρή σύγχρονη παράσταση σε αρχαίο θέατρο, αλλά βρώμικη
και μπάσταρδη σαν τους σκοτεινούς μύθους που με τα χρόνια και από στόμα σε
στόμα αποκτούν όλο και πιο ανατριχιαστικές λεπτομέρειες του Κακού.
Το γράσο από το γκαράζ που ξεκίνησαν τις πρόβες τους
εξακολουθεί να απλώνει και να λερώνει τα πάντα γύρω του (κι ας είναι σαν σύνολο
ο δίσκος ένα σκαλοπατάκι κάτω από το Melville), με συνέπεια ακόμη και κομμάτια που δεν είναι
καταδικασμένα από γεννησιμιού τους να κοιτάνε τον έξω κόσμο μέσα από την κρύπτη
όπως το Under the Marble Faun
η το All Winter Long
(ακόμη ένα τραγούδι που παρέλειψε ο Howard να πει πριν την κάνει…τρομερό.), αλλά
κάλλιστα θα μπορούσαν να τον αγναντεύουν από την κορυφή, σαν το υπέροχο,
ξεσηκωτικό, διεγερτικό των γοφών και άξιο απόγονο του Dead love rag, The Walnut Tree, να μείνουν
καταδικασμένα να αντηχούν σε χαμηλοτάβανα κακοφωτισμένα καταγώγια συνοδευόμενα
απ’ τις κραυγές λίγων σεληνιασμένων και βαρεμένων φανατικών.
Δεν έχω πάει ποτέ στο Καταραμένο Σύνδρομο για να γνωρίζω από πρώτο χέρι
αν πληρεί της παραπάνω προϋποθέσεις για ένα live των Movie Star Junkies, αλλά
από κάτι φωτογραφίες που βλέπω, πείθομαι ότι στις 15 Οκτώβρη με τους Junkies στην σκηνή του δεν θα
μείνει κανείς μας παραπονεμένος. 