Πάρα πολύ πιο απολαυστικοί απ’ ότι στους δίσκους τους, με το rhythm section στιβαρό και αλάνθαστο, έδινε την σιγουριά στον Johnson να ταλαιπωρεί την κιθάρα και το όργανο και να τραγουδάει παθιασμένα με η χωρίς το μικρόφωνο. Μας θύμισαν πως ήταν το Εγγλέζικο Rock πριν πουστέψει…Blues και Jazz ο παππούς και η γιαγιά, Rοck n Roll και Soul οι γονείς, Garage και Punk τα μεγάλα αδέρφια τους άξιοι απόγονοι τα παιδιά.
Ειδικά οι bluesy στιγμές τους έμοιαζαν να έρχονται κατευθείαν από την μηχανή του χρόνου όπου οι μεγάλες μπάντες του Αγγλικού Rhythm and Blues τζαμάραν κάθε βράδυ στο Marquee. Άσε που την άλλη μέρα έπαιζε σπίτι το Blood and Sand των These Immortal Souls και σε κάποια φάση νόμιζα ότι ακούω Gallon Drunk…Φοβεροί και μπράβο τους.
Ο κόσμος φυσικά η γνωστή ομήγυρης που πάμε ακόμη σε τέτοιες συναυλίες συν μερικοί νεότεροι. Σε λίγο θα γίνουμε ανέκδοτο σαν τον Ηρακλή και το ταξί, και θα μετράμε πεσόντες-απουσίες που δεν φώναξαν στο κάλεσμα παρών.
Το βιντεάκι δανεικό απ’ το live της Αθήνας.
